"...لیلا : تا پیش از این شب بود و ظلمت، پرتو آوازی که بیدارم کرد. از آن کیست؟

طاهر : عشق...

لیلا : عشق؟ از چه غمی صحبت می کند ؟ 

طاهر : از غم سرمستی ، اما غم خود را به که گوید؟

لیلا : به او که همیشه خفته بود.

طاهر : صدای عشق می گوید...

لیلا : بلبل در فصل گل خاموش است ، چرا بیدارم کرد؟

طاهر : که راز دل بگوید ، حکایت دل...

لیلا : حکایت دل ؟

طاهر : آشیان مرغ دل ، زلف پریشان تو باد.

لیلا: آشیان مرغ دل ، زلف پریشان اوند دور ؟ من؟ لیلا؟

طاهر : همسایه کشور من.

لیلا: اما باز هم بیگانه. من یک شاهزاده خانم ام . یک ترک مسلمان. چشمهایم نابینا.

طاهر : پس آمدید پاریس برای معالجه.

لیلا: پاریس مرا معالجه نکرده . خودم ، خودم را معالجه کردم . تا پیش از این آواز چیزی جز شب نبود و تاریکی . روشنی با این آواز آمد که مرا بیدار کرد...

حالاسحراست ،سرود صبح و بیداری...صبح."

بدون شک یکی از ماندگارترین دیالوگهای سینمای ایران...

"انسانم آرزوست "