تواضع و فروتنی عباس باور نکردنی بود. همیشه عادت داشت، وقتی من وارد اتاق می شدم، بلند می‏شد و به قامت می‏ ایستاد. یک روز وقتی وارد شدم روی زانوانش ایستاد. ترسیدم، گفتم: عباس چیزی شده، پاهایت چطورند؟ خندید و گفت: «نه شما بد عادت شده‏ اید؟ من همیشه جلوی تو بلند می‏شوم. امروز خسته‏ ام. به زانو ایستادم». می‏دانستم اگر سالم بود بلند می‏شد و می‏ ایستاد. اصرار کردم که بگوید چه ناراحتی دارد. بعد از اصرار زیاد به من گفت: چند روزی بود که پاهایم را از پوتین در نیاورده بودم. انگشتان پاهایم پوسیده است. نمی‏توانم روی پاهایم بایستم. عباس با همان حال، صبح روز بعد به منطقه جنگی رفت. این اتفاق به من نشان داد که حاج عباس کریمی از بندگان خاص خداوند است.

به نقل از همسر شهید

تاریخ تولد:1336

تاریخ شهادت:24 اسفند 1363

محل تولد:کاشان روستای قهرود

فرمانده «لشکر پیاده - مکانیزه 27 محمد رسول الله»

محل شهادت:شرق دجله

مزار شهید:تهران بهشت زهرا

کربلایی احمد (پدر شهید) می‌گفت به حرم حضرت ابوالفضل دخیل بستم و زار زده بودم که یا قمر بنی هاشم بچه های من به سلامت به دنیا نمی آیند و بعد از تولد میمیرند من سلامت بچه‌هایم را از تو می خواهم،بعد از آن زیارت خدا به من فرزند پسر عطا کرد و بخاطر عنایت حضرت عباس(ع) اسمش را گذاشتم«عباس»