ای بخت سرکش تنگش ببرکش             گه جام زرکش گه لعل دلخواه

ما را به رندی افسانه کردند               پیران جاهل شیخان گمراه

از دست زاهد کردیم توبه                   وز فعل عابد استغفرالله

جانا چه گویم شرح فراقت                    چشمی و صد نم جائی و صدآه

کافر مبیناد این غم که دیدست              از قامتت سرو از عارضت ماه

شوق لبت برد از یاد حافظ                   درس شبانه ورد سحرگاه

گر تیغ بارد در کوی آن ماه                  گردن نهادیم الحکم لله

آئین تقوی ما نیز دانیم                      لیکن چه چاره با بخت گمراه

ما شیخ و واعظ کمتر شناسیم            یا جام باده یا قصه کوتاه

من رند و عاشق در موسم گل                آنگاه توبه استغفرالله

مهر تو عکسی بر ما نیافکند                  آئینه رویا آه از دلت آه

حافظ چه نالی گر وصل خواهی          خون بایدت خورد در گاه و بیگاه

" انسانم آرزوست..."

درود بر شما...

خیلی وقت بود که نوشته های شما ذهن مرا درگیر کرده بود... می خواستم پاسخی مناسب بنویسم اما وقت یاری نمی کرد... تا امروز

لطفا" وقت بگذارید و این مطالب را نیز بخوانید ، با عرض پوزش بابت طولانی شدن متن... چون شما مطالب زیادی را مطرح کردید..

راستش بدون کتمان وضعیت امروز ایران و اینکه من و تو، جمهوری اسلامی را قبول داشته باشیم یا نداشته باشیم، اگر تنها تاریخ را خوب خوانده باشیم و ذهنمان مسیر تاریخ ایران را آزادانه و بی غرض و مرض دنبال کرده باشد و باز جوانمردانه به قضاوت تاریخ و شخصیت های آن و نیز وضعیت اجتماعی ایران بپردازیم، نخستین پرسش ها اینچنین در ذهنت مرور می شوند:

1-      از خودت می پرسی با همه آسیب های پیش رو و همه ی پریشانی های انکار ناپذیر گذشته و امروزمان، چگونه باید بپذیریم که بزرگترین حرکت مردمی در قرن معاصر را دروغ و وحشی گری و جهالت و وابستگی به انگلیس بنامند و بزرگترین حکومت دست نشانده آمریکایی- اسرائیلی پهلوی را که تمام اسناد منتشر شده خودشان - پس و پیش از کوتای 28 مرداد  که رسما آمریکا به آن اقرار کرده- و اظهارات و خاطرات نوشته شده کارگزاران پهلوی حکایتگر آن است، نبینیم و تعجب نمی کنی از حافظه های فراموش شده همه - از معلم و مدیر و نویسنده و روزنامه نگار و استاد دانشگاه گرفته تا عوام مردم و جوانان تازه به دوران رسیده روزگارت - که باور کنند حرف های "اعلیحضرت" را که همه ی فکر و ذهن و دغدغه اش باسود کردن مردمش و بورسیه کردن نخبگان کشورش به بهترین کشورها بوده است و آنوقت وقتی به واقعیت سال 56 بر می گردی، دایره جمعیت باسواد کشور در پایان 37 سال حکومتش، 30 درصد کل جمعیت ایران را هم در بر نمی گرفته است.

آنچنانکه "یرواند آبراهامیان" در کتاب" ایران بین دو انقلاب" صفحه 549 می نویسد:

" چهارده سال پس از انقلاب سفید، 68 درصد از بزرگسالان بی سواد بودند، شمار بی سوادان از سال 1340 به بعد از 13 به حدود 15 میلیون نفر افزایش یافت. کمتر از 40% کودکان کشور دوره دبستان را به پایان رساندند، نسبت معلم به شاگرد در مدارس دولتی رو به کاهش بود، سالانه از بین 000/290 داوطلب تنها 60.000 نفر به دانشگاه راه می یافتند و از لحاظ درصدافراد دارای تحصیلات عالی، کشور همچنان یکی از ضعیف ترین کشورهای خاورمیانه بود. وضعیت رفاه عمومی از سال 1345 تا 1355 به طرز وحشت انگیزی تنزل کرده بود. در طی این ده سال، درصد خانواده های شهری که در یک اتاق زندگی می کردند از 36% به 43% رسید. در سال 1356 ، 42% از خانواده های تهرانی مسکن مناسبی نداشتند و تهران با بیش از 4 میلیون جمعیت، علی رغم درآمدهای زیاد نفتی هنوز سیستم فاضلاب، مترو و حمل و نقل عمومی درستی نداشت. ....بیش از 70 درصد روستاهای کشور هنوز آب تصفیه شده و برق ندارند و بیش از 60 درصد شهرستان های آن، بیمارستان مجهز ندارند و هر بیماری از هرجای ایران باید راهی تهران یا شهر های بزرگ شود..."

ویلیام سولیوان سفیر امریکا در کتاب خاطرات خود می نویسد:

"در سال 1355 تولید متوسط روزانه نفت در ایران در حد 800/5 میلیون بشکه بود که 800 هزار بشکه مصرف داخلی و 5 میلیون بشکه در بازار های جهان به فروش می رسید. در این سال درآمدی که از این طریق نصیب ایران شد قریب 24 میلیارد دلار بود که می توانست یکی از بزرگ ترین عامل فعالیت های توسعه اقتصادی و اجتماعی در ایران باشد. اما رژیم پهلوی این سرمایه های هنگفت را نه در زیرساخت رفاه اجتماعی بلکه صرف واردات کالای مصرفی و در رأس آنها صرف خرید تسلیحات از امریکا کرد..." تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل.

پس به خودت می گویی نباید تعجب کنم از این توسعه مدل اعلیحضرت و انقلاب سفیدش که می گوید "اگر سه سال دیگر به من وقت می دادند ایران را جزو چهار کشور برتر دنیا می کردم"؟! 

به خودم می گویم تو اگر آزاده ای و مدعی آزادی اندیشه و آزادی اطلاعات و اگر جوانمردی ، به روح مصدق بزرگ قسم و خون شهدا، به خودت برگرد و حداقل از پدرت که حالا آغاز 80 سالگی تهران نشینی اش را سپری می کند و هیچ وابستگی ای هم به این حاکمیت ندارد، حقیقت سطح سواد و آموزش و فرهنگ و رفاه و بهداشت همین تهران را از سال 1320 تا سال 1357 بپرس. تا گوش هایت را پر نکنند از دروغ و تحریف و فریب؛

همه آنهایی که مهاجرتشان به تهران به بیست یا سی سال هم نمی رسد و حالا همه ی سواد و تحصیل و رشد فکری و امکانات پیشرفت را از کنار همین انقلاب اسلامی یافته اند و امروز تا حرف بزنی می گویند حق مان بوده و اگر از همانا وضعیت خودشان یا پدرانشان را در سی سال گذشته جویا شوی، چیزی جز سکونت در شهرستانی با کمترین امکانات رفاهی یا روستایی و دهی عقب مانده از ساده ترین امکانات اولیه زندگی نخواهی یافت.

به راستی باید ازهمه ی تازه تحصلکرده ها و تازه پایتخت نشین شده ها و تازه بر کرسی مدیریت و ریاست و نخبگی نشسته ها بپرسیم که در دوران پهلوی چقدر از درآمد نفت ایران هزینه رشد چه جمعیتی با چه وسعت جغرافیایی از ایران شده است و پس از پیروزی انقلاب اسلامی چقدر از درآمد نفت، صرف رشد چه جمعیتی با چه جغرافیایی و با چه محدودیت هایی شده است؟

2-       راستی نباید تعجب کرد وقتی این سخن فرح پهلوی را می شنوی که زنان پس از انقلاب به بدترین وضعیت دچار شده اند و خمینی با شرکت زنان در انتخابات مخالف بود! و بعد اگر تمام قوانین 37 ساله مجالس پهلوی را مرور کنی و آن را در کنار قوانین مصوب پس از انقلاب - با قبول همه ضعف ها - برای بهبود وضعیت زنان بگذاری، واقعا اگر چیزی ازحقیقت طلبی در درونت زنده مانده باشد،

بد نیست کتاب "نتایج انقلاب ایران" نوشته "نیکی کدی" محقق آمریکایی که گزارش مطالعات مشروح خود از شهرهای مختلف ایران است  و نگاهی منتقدانه به انقلاب اسلامی دارد را مطالعه کنی تا کمی از این وضعیت فراموش شده آن دوران مطلع شوی.

3-      نمی دانم چطور می توان محمدرضای پهلوی را - که باید وضعیت به حکومت رسیدنش را درتاریخ مرور کرد و خاطرات نزدیکان و جان نثارانش را به دقت خواند- در قامت چهره ای مذهبی شناخت؟ آنچنانکه در جای جای این نوشته ها، بر مذهبی بودن آن رژیم تاکید می شود. مردی که از تنها کشور شیعه به نیکی یاد می کند! مردی معتقد به مشیت الهی! و دلسوز برای مردم کوچه و بازار که از صبح تا شب در پی کار برای مردم بوده و دائم دیدارهای مردمی داشته است! و امام " روح الله خمینی" را یک قدرت طلب بی سوادِ ضد مردم بدانی! که هدفش گرفتن حکومت و قدرت بوده است! به راستی می توان کتاب هایی همچون " تهذیب نفس" و "جنود عقل و جهل" و " اسرار الصلاه" و "چهل حدیث اخلاق" و ده ها کتاب فلسفی و عرفانی از یک رهبر تاریخ معاصر را – که شیوه زندگی اش مملو از اخلاق و انسانیت بوده - خوانده باشی و بعد بپذیری که او برای قدرت طلبی خودش انقلاب کرده است و هدفش قدرت بوده است؟! نباید بتواند سخن حکیمانه یک رهبر سالک در راه خدا را که تمام عمر، مراتب عرفان و تزکیه نفس را طی کرده، بفهمد که در هنگام بازگشت به ایران می گوید هیچ احساسی ندارد.... بگذریم که هم حرف برای نگفتن بسیار است و هم حرف برای گفتن و می دانی که در این روزگار تا اینگونه بنویسی و فکر کنی، هیچ کس به حق و ناحقش کاری ندارد و فورا حرف هایت را حواله می دهند به اینکه وابسته شده ای؟ پول گرفته ای؟ پیشنهاداتی شده؟ و....

4-      خلاصه اینکه این حرفها اول : از عوام و مردم ساده ی پا به سن گذاشته ی کوچه و بازار گرفته تا تحصیلکرده های سطح متوسط معترض جامعه امروز ما را که در سختی زندگی همه ی این سال ها، زیر فشار اقتصادی، دلشان پر است از غصه های ناگفته. از راننده تاکسی و کاسب محله بگیر تا کارگر و کارمند دولتی و حتی مدیر و معلم مدرسه و روزنامه نگار و... ودوم نسل جوانِ از راه برگشته ی گذشته که به هزار دلیل درست و نادرست به بدبینی درباره انقلاب اسلامی رسیده اند و نسل سوم تازه به دوران رسیده ی خسته، که همه ی تاریخ معاصرش از دوم خرداد یا کمی قبل تر آغاز می شود و به جنبش سبز می رسد و زندگی اش هم در وانفسای اقتصاد بیمار، دست و پا می زند. - که بسیار هم حق دارند-

اما این دو جریان مخاطب، یک ویژگی مشترک دارند و آن اینکه روزگار و زندگی سختشان هرگز فرصتی به آنان نداده است تا تاریخ ایران و اسلام را به درستی مرور کنند. بی آنکه بخواهند طرفدار باشند یا مخالف. بی آنکه فریاد درود باد سر بدهند یا مرگ بر باد؛ و طراحان و کارگردانان این سناریو اتفاقا خوب من و تو را شناخته اند و دامشان را بر بستر حافظه فراموش شده ی ایرانی گسترده اند. حافظه ی فراموش شده ای که اولین مقصر آن رسانه بی محتوای ملی ماست که جز برنامه های ضد تبلیغی چیزی از آن بر نمی آید و دیگری نخبگان و رسانه داران و روزنامه نگاران و حتی مبلغان دین که یا در این سالیان حقایق را وارونه کرده اند و یا پی سیاسی کاری خویش اند.

" انسانم آرزوست "