اسفند ماه سال 85-روز اربعین و آخرین اربعین-مقابل درب مسجد صاحب الامر(ع)

حاج ذبیح الله سالهای متمادی در روستای ما بانی روضه ظهر اربعین بود و وقت نهار ، خوردن  گوشت لوبیا که از شب قبل گوشتش رو بار میگذاشت وتا صبح کنارش به شب زنده داری مشغول بود لذت خاصی داشت...
سالهای پایانی عمر که از نفس افتاده بود باز هم مجلس اربعین رو رها نکرد. جوون ترها رو برای دیگ بار گذاشتن مامور میکرد و خودش دم درب مسجد مینشست وبه مهمانان اربعین خوش آمد میگفت...

روستای ما به آدمهای خوش صدا معروفه. خیلی ها توی روستا ته صدایی دارند که اگر پیش رو میگرفتند الان توی مداح ها سری توی سرها داشتند

یکی از خوش صداهای روستای ما که دستی هم توی آشپزی داشت مرحوم حاج ذبیح الله مخدومی بود. درسته او شغل اصلیش کشاورزی بود اما چاووشی خوندنش حرف نداشت. اون قدیم ها خانه خدا و مشهد امام رضا(ع)رفتن برای خودش تشریفاتی داشت و چاووشی خوانان روستا جلو دار زائرین  بودند. مرحوم حاج ذبیح و برادرش حاج آقا رضا هم در زمره چاوشان بودند. این اشعارهمه جا خونده میشد:

ای غریبی که زجدوپدر خویش جدایی

خفته درخاک خراسان و غریب الغربایی

اغنیا مکه روند وفقرا سوی تو آیند

جان به قربان تو اقا که حج فقرایی...  

هرکجا توی روستا مراسمی بود حاج ذبیح دست به ملاقه وکفگیر ، گرمی بخش مجالس بود و تا رمق به بدن داشت خدمت در مجالس اهل بیت علیهم السلام روترک نکرد.
مرحوم حاج ذبیح الله مخدومی ارادت خاصی به نام امیرالمومنین علیه السلام داشت و آخرین کلامی که قبل از قیض روح برزبانش جاری شد نام مولایش علی علیه السلام بود.

ماه ولادت مولایش امیرالمومنین علیه السلام و روز ولادت شیر خواره اربابش امام حسین علیه السلام در دهمین روز از ماه رجب روحش به آسمانها پرکشید واینسان به مزدش رسید

منبع: مشهد شهیدان